حکمت شادان
گفت‌و‌گو با شهرام زرگر، مترجم نمایشنامه‌های نیل سایمون/ او معتقد است ویژگی یکه این نمایشنامه‌نویس طنازی او در نگارش دیالوگ‌هاست
المیرا حسینی
یکی از مهم‌ترین – حتی برای عده‌ای مهم‌ترین – اتفاق امسال در جامعه هنری مرگ نیل سایمون بود؛ نمایشنامه‌نویسی که بسیاری با آثار او از ته دل خندیده‌اند و طنز و مطایبه آثارش را ستایش کرده‌اند. این شخصیت مهم هنرهای نمایشی از نظر جامعه هنری ما نیز دور نمانده است و طی این سال‌ها ترجمه‌های مختلفی از آثار او دیده‌ایم و نمایش‌های زیادی با تکیه بر نمایشنامه‌های او به روی صحنه رفته‌اند. در میان مترجمان این آثار، شهرام زرگر کسی است که تعداد بیشتری از آثار او را ترجمه کرده و تقریبا تمام نمایشنامه‌های او را خوانده و روی آن‌ها مطالعه داشته است. زرگر با وجود آن‌که سایمون را نمایشنامه‌نویسی خوب و موفق می‌داند، انتقادهایی را نیز متوجه او می‌داند. آنچه در پی می‌آید، گفت‌و‌گویی است درباره وجوه تکنیکی و محتوایی آثار سایمون.
معمولا روشنفکران طنزنویس‌ها را جدی نمی‌گیرند؛ به‌خصوص آن دسته از طنزنویسانی که اقبال عامه مردم را هم در زمان حیاتشان کسب می‌کنند. عده‌ای دیگر در مقابل دسته اول قرار می‌گیرند و معتقدند عامه‌پسند بودن اشکالی ندارد بلکه عوام‌پسند بودن ایراد دارد. نیل سایمون عامه‌پسند بود یا عوام‌پسند؟ و آیا او را جدی می‌گرفتند؟
به نکته خیلی خوبی اشاره کردید. این مقوله جدی گرفته نشدن کمدی مربوط به دوران مدرن یا کشور ما نیست. شاید قدمت ۲۵۰۰ ساله داشته باشد. از زمان شکل گرفتن تئاتر یونانی شاهد هستیم که تراژدی برای افرادی مثل ارسطو قابل‌تر بوده است که در فن شعر به آن بپردازد. البته گفته می‌شود که…
برای خواندن ادامه مطلب با ما در کرگدن ۹۹ و ۱۰۰ همراه باشید.
بازدیدها: ۱,۲۹۷
