جوکر هم عدالت می‌خواهد!
جوکرِ تاد فیلیپس از جهاتی معمولی‌ترین جوکری است که دیده‌ایم، آدم مفلوکی است که از فرط نادیده گرفته شدن طغیان می‌کند
حسین معززی‌نیا
در میان همه ضدقهرمان‌های عجیب‌الخلقه‌ای که کامیک‌بوک‌های قرن بیستم پدید آورده‌اند، جوکر چیز دیگری است. تکلیف قهرمان‌های این داستان‌ها مثل بتمن و اسپایدرمن که مشخص است اما در میان ضدقهرمان‌ها، جوکر نه اینکه لزوما خبیث‌ترین، بی‌رحم‌ترین یا پرقدرت‌ترینشان باشد اما شهرت و جذابیت بیشتری از بقیه پیدا کرده و آدم‌بده مناسب‌تری محسوب می‌شود برای جان دادن به هر کدام از اقتباس‌هایی که تا به حال انجام شده. شاید چون شخصیت دارد؛ یعنی در مقایسه با بقیه، زمینه و سابقه انسانی‌تری دارد. همیشه فرض کرده‌ایم دلایلی برای شرارتش دارد. این‌جور نیست که مثل هیولاهای قصه‌های اسطوره‌ای بدون هیچ توضیحی عزم کرده باشد همه را نابود کند. در بین جوکرهایی که تا به حال سینما بازآفرینی کرده، دوتایشان بیشتر یادمان مانده: جوکرِ تیم برتون که جک نیکلسون بازی کرد و جوکرِ کریستوفر نولان که به خاطر مرگ هیث لجر به نمایش درنیامده، معلوم بود که به چیزی بیش از یک کاراکتر خیالی تبدیل خواهد شد. حالا تاد فیلیپس آمده و با ساختن فیلمی که اصلا اسمش جوکر است، برای اولین بار این کاراکتر را از زیر سایه قهرمان اصلی (بتمن) بیرون کشیده. این فیلمی نیست که ضدقهرمانش جوکر باشد. فیلمی نیست که جوکر با شرارت‌هایش پاس گل بدهد تا بتمن بتواند بدرخشد. در این فیلم، بتمن (بروس وین) طفلی بیش نیست و همه فیلم میدان عرض‌اندام جوکر است. اما این تغییر رویه به این دلیل نیست که فیلمساز می‌خواهد مثل فیلم نولان، «شوالیه تاریکی»، از جوکر موجود کاریزماتیکی بسازد که با جملات هوشمندانه و ژست‌هایی شبیه اشراف‌زاده‌ها ما را مقهور خودش کند. بر عکس، او از جهاتی معمولی‌ترین جوکری است که…
برای خواندن ادامه مطلب با ما در کرگدن ۱۱۹ همراه باشید.
بازدیدها: ۱,۰۲۲
