خانه - مجله هفتگی کرگدن

__________________________________________________________________________________

دلتنگی‌های کارمند خیابان شانزدهم غربی

__________________________________________________________________________________درباره سی. سی باکستر، کارمند نمونه فیلم «آپارتمان» که عشق را به وظیفه ترجیح می‌دهد/ کارمند بودن برای سی. سی باکستر، برای این مرد خوش‌قیافه خوش‌قلبِ مودب وظیفه‌شناس همان چیزی است که از او توقع دارند

__________________________________________________________________________________

محسن آزرم

__________________________________________________________________________________

همه‌چیز شاید از جایی شروع می‌شود که آدم، هر آدمی، به این فکر می‌کند که پله‌های ترقی را چطور می‌شود چندتا یکی بالا رفت و به ‌سرعت برق‌وباد رسید به آن بالاها و حالا اگر این آدم کارمند وظیفه‌شناسی باشد به ‌نام سی. سی باکستر که در بیمه ماندگار شعبه نیویورک کار می‌کند، ماجرا کمی فرق دارد با دیگران که خودشان را به آب‌وآتش می‌زنند تا از طبقه مثلا نوزدهم یا پایین‌تر خودشان را برسانند به طبقه بیست‌وهفتم. مسئله فقط پول و حقوق ماهانه بیشتر و چیزهایی مثل این‌ها نیست؛ چون آدمی که میز و صندلی و اتاقی در طبقه بیست‌وهفتم نصیبش می‌شود قاعدتا کارمند مهم‌تری است و دست راست جناب رئیس محسوب می‌شود و از آن بالا، از پنجره‌های یکپارچه‌ شیشه خوب می‌تواند نیویورک و نیویورکی‌ها را سیاحت کند و نفس راحتی بکشد که جیبش یا حساب بانکی‌اش حسابی پُر است و به هر آرزویی که داشته باشد می‌رسد. اما سی. سی باکستر وظیفه‌شناس، کارمند نمونه شرکت بیمه ماندگار شعبه نیویورک، فقط به‌خاطر ساعت‌های اضافه‌کاری و وقت‌شناسی کارمندی و تعهد کاری‌اش نیست که این پله‌های ترقی را چندتا یکی بالا می‌رود؛ بیشتر به‌خاطر کلید آپارتمانش است که قبل از این به چهارتا از مدیران میانی شرکت سپرده و حالا که جناب رئیس، آقای شلدریک، از این ماجرا باخبر شده، به این نتیجه رسیده که بهتر است خودش با باکستر معامله کند و از یک نظر این واقعا معامله قرن است؛ چون باکستر هر از چندی مدام طبقه‌اش عوض می‌شود و هی بالا و بالاتر می‌رود. اما این ظاهر ماجراست. از دور که نگاه کنیم این‌طور به‌نظر می‌رسد که باکستر ترقیات شگرفی کرده و از این به بعد به همه آرزوهایش می‌رسد، اما حقیقت مثل همیشه چیز دیگری است؛ چون باکستر مثل هر آدم تنهایی، مثل همه ما که حتی در عمرمان یکبار هم سنگفرش‌ پیاده‌روهای نیویورک را ندیده‌ایم، در تنهایی‌های تمام‌نشدنی‌اش با خودش دست‌وپنجه نرم می‌کند و ای‌بسا کُشتی هم می‌گیرد. آدمی که تنهاست،‌ آدمی که زندگی‌اش را در تنهایی می‌گذراند، آدمی که …

برای خواندن ادامه مطلب با ما در کرگدن 117 همراه باشید.

__________________________________________________________________________________

نشانی از شر

__________________________________________________________________________________درباره سریال «شکارچی ذهن»/ شخصیت‌های اصلی سریال به واسطه مصاحبه با قاتلین زنجیره‌ای و وحشت‌آفرینان مهیب می‌کوشند به الگو و ساختاری برای درک انگیزه‌های شرارت در آنان دست یابند

__________________________________________________________________________________

امیرحسین کامیار

__________________________________________________________________________________

گمانم نام دیوید فینچر بود که باعث شد به سراغ تماشای سریال «شکارچی ذهن» (Mindhunter) بروم اما بعد از صرفا یک قسمت، دیگر اسم کارگردان اهمیتی نداشت و آنچه مجال نمی‌داد تا از صفحه تلویزیون دل بکنم، رها شدن در هزارتوی سمت تاریک روح آدمی بود و پرسه زدن در وجه شرورانه روان انسان که در واقع شبیه آهنربا ذهن ما را به سمت خویش جلب می‌کند. در تماشای شر، شگفتی و شوری نهفته است که ریشه در تاریک‌ترین وجوه روح دارد. خیره شدن به تباهی دیگری به یادمان می‌آورد که به سمت روشن روزگار تعلق داریم، به خوبی و خیر اما همزمان قابلیت‌های هر یک از ما برای شرورانه رفتار کردن را برمی‌شمرد. از این منظر تماشای شر لذتی شبیه نگاه کردن به گناهِ دیگری دارد؛ چشیدن غیرمستقیم طعم گناه بدون آنکه بابتش تاوانی بدهیم، آلوده شدن به شرارت بی‌آنکه اهریمن آشکارا روح ما را لمس کرده باشد. گذشته از این، آنچه وادارم کرد که بی‌وقفه هر دو فصل سریال را از پی هم تماشا کنم، کنجکاوی بود؛ جست‌وجویی برای درک این حقیقت که شر چگونه راهش را به زندگی ما باز می‌کند یا در واقع چه می‌شود که از به درد نشاندن دیگری لذت می‌بریم؟
«شکارچی ذهن» در تلاش برای پاسخ به همین پرسش سراغ از شرورترین افراد می‌گیرد: قاتلین زنجیره‌ای، متجاوزان به عنف، وحشت‌آفرینان مهیب. شخصیت‌های اصلی سریال به واسطه مصاحبه با چنین کسانی می‌کوشند به الگو و ساختاری برای درک انگیزه‌های شرارت در آنان دست یابند. از همین‌جاست لابد که هراس همراه آدمی می‌شود. تماشای خونسردی و خرسندی این قاتلین مرا ترساند. خشونت برای آن‌ها ابزاری برای ارضای تباه‌ترین غرایز انسان محسوب می‌شد؛ جبرانی برای تنهایی و طرد‌شدگی، انتقامی دردناک از کسانی که نقشی در رنجور ساختنشان نداشتند، تقاص جستن از انسان. ترسناکی چنین تجربه‌ای بیش از همه به آن علت بود که قربانیان این قاتلین به صورت مستقیم هیچ صدمه‌ای به آنان نزده بودند. موضوع به‌هیچ‌وجه شخصی نبود. آدم‌ها…

برای خواندن ادامه مطلب با ما در کرگدن 117 همراه باشید.

ش	ی	د	س	چ	پ	ج
« مرداد
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

آنچه در کرگدن ۱۱۷ می خوانید

آیا آل‌احمد مرده است!

مده کار معظم به نوخاسته

برهوت مردگان

بای بسم اللهِ بازار بزرگ