خانه - مجله هفتگی کرگدن

__________________________________________________________________________________

ما محکوم به پیشرفتیم

__________________________________________________________________________________بقیه را بدنام نمی‌کنم تا خودمان را خوشنام کنم، نه؛ هر کشوری مشکلات خاص خودش را دارد ما هم هکذا، اما ما وضعمان آن‌طوری که تبلیغ می‌کنند خراب نیست

__________________________________________________________________________________

سر دبیر

__________________________________________________________________________________

خوش‌بینی من به آینده این سرزمین، بعضی از خوانندگان تلخ‌کام مجله را رنجانده است. چند نفری هم زنگ زده‌اند و پشت سرم بد و بیراه گفته‌اند و به قلم‌فروشی متهمم کرده‌اند. این دعوا اختصاص به شماره‌های اخیر کرگدن ندارد، دو سالی هست که بین من و بعضی از دوستان قدیمی فاصله افتاده. بزرگوارانی که قلم شکسته‌ام را می‌پسندیدند و با سبک و سیاق مطبوعاتی‌ام انس و الفت داشتند، از یک جایی به بعد اعصابشان از دستم، بیشتر از حرف و قلمم، به هم ریخت، دادشان درآمد که “این دیگر چرا به آن‌طرف غش کرد؟” حتی گفتند “فلانی حکومتی شده و آزادگی‌اش را از دست داده”… چیزهای دیگری هم صریح یا به کنایه بارم کرده‌اند و بر دوستی‌شان با این حقیر نقطه پایان گذاشته‌اند. جالب اینجاست که یکی از بچه‌های کرگدن، به منتقدان سردبیر گفته بود او که سه، چهار صفحه بیشتر نمی‌نویسد، اذیتتان می‌کند، نخوانید و به صفحات دیگر بروید. این هم البته راه حلی است اما از آنجا که من با بیشتر کرگدنی‌ها از زمان مهر رفاقت دارم، قهر را کنار می‌گذارم و پیشنهاد گفت‌وگو می‌کنم. بی‌مجامله می‌گویم بهتر این است که به جای قهر و کین‌توزی با هم حرف بزنیم و دست از تهمت و بدگویی برداریم. یکی گفته بود لابد پول گرفته‌ای که این‌طور به تملق دولت مبتلا شده‌ای. نفهمیدم منظورش از «تملق» چه بوده. قلمم به هر طرف چرخیده باشد، به تملق نچرخیده؛ نه بلدم نه لازم بوده چنین کنم. پول هم از خدا پنهان نیست از شما چه پنهان در خرج یومیه کرگدن مانده‌ام. دولت محترم یارانه که نداده هیچ، کاغذ هم نداده، از آب هم مضایقه کردند… قصدم این نیست که از خودم دفاع کنم. کسی که نام کرگدن بر خود و بر جریده‌اش می‌گذارد، کمینه بهایی که می‌پردازد همین تنهایی در روش و منش است. الان هم اگر می‌بینید سر چنین بحثی را مجددا باز می‌کنم دلیلش تعهد رسانه‌ای و وظیفه‌ روشنگری است که بر دوشم سنگینی می‌کند. من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم و از تو می‌خواهم به جای ملال به فکر فرو روی و با دودوتا چهار‌تای عقلی، درستی یا نادرستی عرایضم را بیرون بکشی. نمی‌خواهم با اصرار بر مواضعم شما را ملول کنم و متعاقبا از شما درشت بشنوم. نه. گفت‌وگو و مدارا و تعقل و منطق و تحمل رای و نظر مخالف گزینه‌های پیش روی ما نیستند، بلکه تنها راه نجات ما هستند و ما چاره‌ای جز این نداریم که با کمک یکدیگر مشکلات را حل کنیم و قدمی به پیش رویم. قبل از اینکه وارد بحث شوم از شما خواهش می‌کنم سخنرانی آقای امین‌زاده را که اخیرا در فضای مجازی منتشر شده پیدا کنید و بشنوید. امین‌زاده از مسئولان وزارت خارجه در دولت اصلاحات بوده و در سال 88 به زندان افتاده و جزو منتقدان جدی حکومت به حساب می‌آید. نه‌فقط منتقد است بلکه بابت نقد هزینه سنگینی هم پرداخت کرده است. اما سال‌ها کار دیپلماتیک او را صاحب تجربه کرده و به حرفش وزنی در خور توجه بخشیده. او درباره برجام و سوریه و چند مسئله دیگر، با تعدادی از جوانان سیاسی صحبت کرده و با آن‌ها وارد بحث شده. قصدم تبلیغ سخنرانی او نیست. تا امروز او را ندیده‌ام، به لحاظ سیاسی نیز قرابتی به او و هم‌پیمانانش ندارم. اما همواره نوشته‌ها و گفته‌هایش را دنبال کرده‌ام و در آن‌ها رد پررنگی از انصاف و منطق و وطن‌دوستی دیده‌ام. مضاف بر اینکه او واقعیت‌های تلخ دنیا را هم خوب می‌شناسد و خوب تحلیل می‌کند. بیش از این بازاریابی نکنم، ‌همین‌قدر به عنوان یک دوست از شما بخواهم که سخنرانی امین‌زاده را پیدا کنید و بشنوید. فایل صوتی سخنرانی را در کانال کرگدن می‌گذارم تا اگر کسی مشتاق بود راحت به آن دسترسی پیدا کند.
و اما برگردم به بحث خودم. پیش از این عرض کرده بودم که ایران پیشرفت کرده و الان هم در مسیر پیشرفت است. محل دعوا نیز همین‌جا بوده. واقعیت این است که ما زندانی حرف‌ها و تعابیری هستیم که خود وضع می‌کنیم و بعد در دامش گرفتار می‌شویم. کسی که به کشورش لقب «خاک بلاخیز» می‌دهد یا آن را – دور از جان ایران – «خراب‌شده» می‌نامد، طبیعی است که جز نکبت و بدبختی نبیند و جز مصیبت و رنج توقع دیگری از گذر ایام نداشته باشد. ما از فرط تکرار جملاتی آمیخته با «ناکامی و عقب‌ماندگی و تقدیر محتوم جهان سومی» روزنه‌های امید را کور می‌کنیم و ذوق پیشرفت و تلاش را در دل‌هایمان می‌کشیم. بخشی از مشکل به نگرش ما برمی‌گردد که در یکی، دو قرن اخیر مدام خود را تحقیر کرده‌ایم، غرب را بالا برده‌ایم و اعتمادبه‌نفسمان را آسیب زده‌ایم. عیب از من و شما فقط نیست، شاعران این سرزمین نیز تلخ‌کامی‌های عاشقانه‌شان را به فضای سیاسی و اجتماعی تعمیم داده‌اند و موجبات ضعف و فتور اجتماعی‌مان را فراهم آورده‌اند. شاعری که جلو چشم مخاطبش پرده ناامیدی و ناتوانی می‌کشد و به آواز حزین می‌خواند «همه سیاهی، همه تباهی، مگر شب ما سحر ندارد»، بی‌آنکه بخواهد مخاطبانش را به قعر بی‌عملی می‌کشد. همه گناه را نباید به گردن شاعران و روشنفکران انداخت. پادشاهان و وزیران و وکیلان و ارباب قدرت نیز مقصر بوده‌اند، بلکه بیش از بقیه مقصر بوده‌اند… شاید بهتر این باشد که در قدم اول خود را از زندان تعابیر ملالت‌بار و یاس‌آور خلاص کنیم و دنیا را آنچنان که هست ببینیم، نه آنچنان که تلخ‌کامان تحمیل می‌کنند. نزدیک صد سال پیش از فرط تکرار تبدیل به امر بدیهی شد که بین موسیو و آقا فرق است و اولی سعادتمند و کامیاب است و دومی ناکام و پریشان‌احوال. هنوز هم اگر به بعضی کامنت‌ها و پست‌ها در شبکه‌های مجازی نگاه کنید، ته‌مانده این افکار ارتجاعی دیده می‌شود که ما به شوخی و جدی خودمان را از آنچه هستیم دست پایین‌تر می‌گیریم و برای دنیا دسته می‌گذاریم و دیگران را از آنچه هستند بالاتر می‌بریم. حال آنکه واقعیت دنیا امروز چیز دیگری را گواهی می‌دهد. گاهی ما برای چند روز گردش و تفریح به مسافرت می‌رویم و همان مسافرت معیار قضاوت و سنجش ما می‌شود. چند بار شنیده‌اید که مردم عادی، حتی بعضی از مدیران میانی، حسرت امارات یا ترکیه را بخورند و دریغ‌گوی پیشرفت آن‌ها و عقبگرد خودمان باشند؟ چقدر شنیده‌اید که ما را با کره مقایسه کنند و صرفا به خاط سانتافه و اسپورتیج صنعت و هوش و اقتصاد ایرانی را منکوب کنند؟ نمی‌گویم کره و ترکیه و امارات قابل اعتنا نیستند بلکه می‌گویم اگر خوب به واقعیت دنیا نگاه کنید آن وقت می‌بینید که نه‌تنها اوضاع و…

برای خواندن ادامه مطلب با ما در کرگدن 119 همراه باشید.

ش	ی	د	س	چ	پ	ج
« شهریور
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

همه آنچه در کرگدن ۱۱۹ خواهید خواند

از شاه‌رضا تا قلعه‌مرغی

جوکر هم عدالت می‌خواهد!

رازهای دهه چهل؛ واقعیت یا نوستالژی

مهمان‌بازی