خانه - مجله هفتگی کرگدن

شنبه از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک

____________________________________________________________

قضیه اصلا هم پیچیده نیست؛ بالاخره پولی که داده‌اند معلوم است، کاغذی هم که آمده معلوم‌تر؛ کجا رفته، کی گرفته و چی شده، سوالاتی هستند که احتیاج به شرلوک هلمز ندارد

آنچه در کرگدن ۱۱۳ خواهید خواند

سیاحت شرق

مرثیه‌ای‌ برای یک حماسه

مردی با عینک دودی‌اش

هالو هفت‌شنبه‌ها

سیدعلی میرفتاح

__________________________________________________________________________________

__________________________________________________________________________________

__________________________________________________________________________________

یک. اگر می‌بینید در انتشار کرگدن، تا حدودی بی‌نظمی اتفاق افتاده بدانید که مقصرش من نیستم. لااقل همه تقصیر به گردن من و همکارانم نیست. من و بچه‌های کرگدن کمافی‌السابق، آن‌قدری که عقل و زورمان می‌رسد کار می‌کنیم، مصاحبه می‌کنیم، مقاله می‌نویسیم و از نویسندگان معتبر قصه می‌گیریم، نظر بزرگان را هم درباره مسائل فرهنگی و اجتماعی و کمی سیاست جویا می‌شویم و… اما این فقط بخشی از ماجراست. بخش اصلی به مراحل فنی و خرید کاغذ و چاپخانه و توزیع برمی‌گردد که ما متاسفانه در آن توفیق چندانی نداریم. بحث توفیق نیست بلکه در این حوزه تیغمان نمی‌برد و حرفمان در‌رو ندارد. بگو در کجا دارد؟ بدترین کار برای یک سردبیر این است که در سرمقاله‌اش شروع به نک و نال کند و از گرانی کاغذ و بی‌پولی و از این قبیل بنویسد و به شکلی محترمانه ناتوانی‌اش را در اداره مجله به اطلاع عموم برساند. نمی‌خواهم این کار را بکنم. البته بدم نمی‌آید عذر تقصیر بیاورم و خودم را در تاخیر مجله بی‌گناه جلوه دهم. باور کنید ایده‌آل کرگدن برای من همان انتشار هفتگی و بی‌وقفه است اما چه کنم که تقدیر موافق تدبیرمان نیفتاده، شرمنده نیستم از گفتن این حرف که زورمان به قیمت کاغذ نمی‌رسد. ماه رمضان البته ماه رونق مطبوعات نبود. شکم گرسنه خیلی حوصله کرگدن‌بازی ندارد. ضمن این‌که چندبار هم تعطیلی‌ها پشت هم افتادند و شهر یکباره از مجله‌خر و مجله‌خوان خالی شد. ترسیدیم به دیوار بسته بخوریم و مجله به دست مخاطبانش نرسد. این‌ها را می‌نویسم تا اولا بی‌نظمی انتشار کرگدن را توجیه کنم. ثانیا شما را در جریان بگذارم که اوضاع از چه قرار است. اولش هفته‌نامه بودیم و عین بچه آدم سه‌شنبه به سه‌شنبه، از یک‌جایی به بعد، ‌شنبه به شنبه منتشر می‌شدیم و خدمت می‌رسیدیم. کاغذ و چاپ که بالا رفت ما هم ناچار فتیله را پایین کشیدیم و دوهفته ‌یکبار به حضورتان شرفیاب شدیم. مثل ابوهریره فرمایش پیغمبر را آویزه گوش کردیم که زر غبا تزدد حبا. این‌جا به مسامحه یک‌روز درمیان را یک هفته درمیان معنا کردیم و رسما شدیم دوهفته‌نامه. سال 98 گل بود به سبزه نیز آراسته شد. کاغذ رسما حکم طلا پیدا کرد اما بعد از سی سال سابقه مطبوعاتی، از چنان اعتباری برخوردارم که هیچ کاغذفروشی نسیه کاغذ نمی‌فروشد و تا پول نگیرد بارش را خالی نمی‌کند. صاحبخانه‌ها را ندیده‌اید که تا پول نگیرند کلید خانه را تحویل نمی‌دهند؟ نسبت ما هم با کاغذفروش و چاپخانه‌دار همین شده. تا پول ندهی از آش خبری نیست. کماکان شرمنده نیستم که بگویم بعد سی سال قلمفرسایی/ نوکری کیسه‌بری ملایی/ باز هم کیسه‌ام از زر خالی است/ کیسه‌ام خالی و همت عالی است. مشکل هم همین است. در کرگدن ما همت عالی کم نداریم اما وارد بازار که می‌شویم این همت را چه کنم که هیچ اعتباری نیست. نه این‌که بگویم همت کارایی‌اش را از دست داده، نه. نداده. همین که من و شما رفیقیم و با هم کرگدن را به این‌جا رسانده‌ایم یعنی که همتمان در هم گره خورده و کارساز شده. همت طلب از باطن پیران سحرخیز/ زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند. مشکل این‌جاست این همت گرم در آهن سرد کاغذ و دلار و چاپخانه و از این قبیل اثر نمی‌کند. بگو در چه اثر می‌کند؟ اما روضه نخوانم. از این حرف‌ها آبی گرم نمی‌شود، تنبان و کاغذی هم فراهم نمی‌آید. پس حکایت شب هجران فروگذاشته به. همین‌قدر خواستم خودم را تبرئه کنم از بی‌نظمی و بی‌مبالاتی. عرض من یک چیز دیگر هم هست. مسئله فقط من و شما نیستیم. شما مهربانید، زود هم دلتان صاف می‌شود. به تجربه دریافته‌ام که بهترین قسمت کار رسانه صحبت با خواننده‌هاست. خواننده‌ها نه‌تنها بزرگوار و سخی و مهربانند، سریع‌الرضا هم هستند، خیلی زود دل به دل کرگدن می‌دهند و همه ناملایمات و بدعهدی‌ها را فراموش می‌کنند. اما در این میان آن گروهی که گوش آهنین دارند و دل پولادین، هیچ اعتنایی نمی‌کنند، بلکه هیچ وقعی به آه و فریاد مجله‌دار نمی‌نهند. مسئولان بزرگوارند که انگار نه انگار قول داده‌اند که معضل کاغذ را حل کنند. در روزنامه‌ها بخوانید بالای صدبار وعده داده‌اند که وضع کاغذ از شنبه خوب می‌شود. شنبه از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک. بد ماجرا این‌جاست که هم دلار چهار‌تومنی را داده‌اند، هم چوب را خورده‌اند و هم پیاز را، ‌کاغذ هم مطلقا پایین نیامده؛ بالاتر رفته که پایین‌تر نیامده. اساتید عین خیالشان هم نیست. ضمن این‌که برخلاف آنچه وانمود می‌شود، قضیه اصلا هم پیچیده نیست. بالاخره پولی که داده‌اند معلوم است، کاغذی هم که آمده معلوم‌تر. کجا رفته، کی گرفته و چی شده، سوالاتی هستند که احتیاج به شرلوک هلمز ندارد که رازگشایی‌شان کند. واضح‌تر از چیزی است که بشود لاپوشانی‌اش کرد. بعد هم این همه در این مدت انبار احتکار کشف شد و این همه گرانفروش لو رفتند… این همه علف، دو مثقال دنبه نباید تولید کند؟ بگذارید این نکته را هم بنویسم که کاغذ چیزی فراتر از چهار‌تا روزنامه، مجله و ده‌تا کتاب است. کاغذ که نباشد فکر نیست. باور نکنید این‌ها را که می‌گویند در کامپیوتر و گوشی هم می‌شود خواند. نمی‌شود. مطلقا نمی‌شود. این دستگاه‌ها خوبند اما محض سرگرمی‌اند. محض شوخی و تفریحند. تفکر احتیاج به کاغذ دارد و بی‌کاغذ کار بشر راه نمی‌افتد. می‌دانم کسی گوشش بدهکار این حرف‌ها نیست، اما گفتم. حقیقت ماجرا را به شما بگویم تا بدانید من خودم از این بی‌نظمی انتشار کرگدن شاکی‌ترم اما چه کنم که… دعا کنید
مخلص شما/ سردبیر

« اردیبهشت